My Precioussssss…

«Μην τη χτυπάς!» Βδομάδες τώρα, για να μην πω μήνες, αυτή η φράση τριβελίζει διαρκώς στο μυαλό μου. Κάθε φορά που τη σκέφτομαι νιώθω τη σκέψη μου να παραλύει, να δαγκώνομαι μέσα μου, όπως όταν σκεφτόμαστε σε μια ανυποψίαστη στιγμή κάποια τραυματική μας εμπειρία. Στο λεωφορείο, όταν κοιτάζω τις στάσεις στην Εγνατία, στα έργα του Μετρό, όταν γυρίζω μόνος από νυχτερινές εξόδους, σχεδόν συνέχεια, ακούω αυτές τις τρεις λέξεις στο μυαλό μου.

Δεν είναι κραυγή ούτε ουρλιαχτό μα ούτε και ψίθυρος ή διαταγή. Τις πιο πολλές φορές ακούγονται ξερές, χωρίς να μπορώ να διαβάσω κανένα συναίσθημα, καμία πρόθεση μέσα τους. Μονάχα μια μικρή υπόνοια παραίτησης αφουγκράζομαι καμιά φορά σε κείνο το «Μη», και το «χτυπάς» συνήθως σβήνει στο τέλος και κάθε άλλο παρά αποφασιστικό ακούγεται…

Εκείνο όμως που με τρελαίνει είναι που δεν έχω ιδέα για το ποιοι ακριβώς βρίσκονται στις τρεις κορυφές του τριγώνου που σχηματίζει αυτή η φράση. Ποιος μιλά; Σε ποιον απευθύνεται; Ποια ζητά να μην υποστεί το χτύπημα; Έρχονται στο νου μου διαρκώς διάφορες εξηγήσεις, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο προφανείς, καμία όμως δεν με ικανοποιεί. Μιλώ σε κάποιον άλλο; Στον εαυτό μου; Μου μιλά κάποιος; Βρίσκομαι μπροστά σε έναν επικείμενο ξυλοδαρμό; Ποια πρέπει να γλυτώσει;

Παράθυρο σε ένα παραμορφωμένο παρελθόν ή σε ένα διεστραμμένο μέλλον, σε κάτι που έγινε ή θα μπορούσε να γίνει, αυτό το αχρείαστο φυλαχτό από λέξεις που το κουβαλάω επάνω μου χωρίς να μπορώ να το πετάξω, ταρακουνά τη συνοχή του νου μου, υπονομεύοντας σιγά-σιγά την ηρεμία του. Τόσο, που μου έρχεται πια, κάθε φορά που ξεδιπλώνεται μέσα μου, να φωνάξω «Μη με χτυπάς!»