Κανονικά δεν δένομαι συναισθηματικά με τους συγγραφείς ως πρόσωπα. Πιστεύω ότι το πιο σημαντικό είναι το έργο τους, όχι οι ίδιοι. Όταν όμως πεθαίνει ένας άνθρωπος του οποίου έχεις διαβάσει πάνω από 40 βιβλία που σε έκαναν όλα να γελάσεις, να ενθουσιαστείς, να προβληματιστείς, να συγκινηθείς, να κλάψεις, να νιώσεις τέλος πάντων όσα νιώθει κανείς όταν διαβάζει ένα καλό βιβλίο, τότε έρχεται ένα αυθόρμητο «όχι ρε γαμώτο» και σκέφτεσαι πώς αυτό το μαγικό μυαλό, που είχε ήδη χτυπηθεί από το Αλτζχάιμερ, δεν υπάρχει πια…
Ο Τέρι Πράτσετ ήταν, μαζί με τον Ντάγκλας Άνταμς, ο συγγραφέας που έπεισε εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο ότι το χιούμορ και το γέλιο δεν είναι ασύμβατα με τη σπουδαία λογοτεχνία. Αφού δεν μπορούμε πια να περιμένουμε άλλα βιβλία του, δεν έχουμε τίποτα άλλο να κάνουμε από το να διαβάσουμε όσα δεν έχουμε διαβάσει ακόμη και να ξαναδιαβάσουμε (ξανά και ξανά) αυτά που υπήρξαν τόσο καλοί μας σύντροφοι εδώ και χρόνια. Α, και να τον μαθαίνουμε στους γύρω μας που δεν ξέρουν τι χάνουν.
ΥΓ. Στο λινκ θα βρείτε ό,τι έχει γραφτεί σε αυτό το μπλογκ με αφορμή τον Τέρι Πράτσετ και τα βιβλία του (βιβλιοκριτικές, αποσπάσματα, μεταφράσεις ή απλώς σχόλια): https://gazakas.wordpress.com/tag/pratchett/ (από κάτω προς τα πάνω)
όχι…. όχι……
δυστυχώς…