(πρώτη δημοσίευση 07/05/2017 στο greek cloud)
Το ότι το άρθρο που υπήρξε η αιτία της δίωξης της Σώτη Τριανταφύλλου δεν «υποκινεί, προκαλεί, διεγείρει ή προτρέπει σε πράξεις ή ενέργειες που µπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, µίσος ή βία κατά προσώπου ή οµάδας προσώπων, που προσδιορίζονται µε βάση […] τη θρησκεία«, θα έπρεπε να είναι σχεδόν αυτονόητο, επειδή ακριβώς, όπως έγραψε ο Sraosha, context is king· τόσο η Σώτη Τριανταφύλλου [στο εξής ΣΤ], όσο και το κοινό του μέσου που φιλοξενεί τις απόψεις της, έχουν τόσο μικρή επίδραση στο κοινωνικό γίγνεσθαι και τόσο μικρή διάθεση να δράσουν για ότιδήποτε αφ’ εαυτών, που μοιάζει αστείο να αναδεικνύεται σε μείζον πρόβλημα το, για πολλούς λόγους, απαράδεκτο πόνημά της. Όπως και να έχει βέβαια αυτό θα το αποφασίσει το δικαστήριο.
Τούτων λεχθέντων, και με την ευχή να μην καταδικαστεί η συγγραφέας για τις απόψεις της από το δικαστήριο, αλλά από την ίδια την κοινωνία, αυτό που είχε για μένα ενδιαφέρον μετά τη δίωξή της ήταν το αν και πώς θα υπερασπιζόταν η ίδια τις ανιστόρητες, ανόητες και προσβλητικές απόψεις που διατύπωσε στο επίμαχο άρθρο (και όχι μόνο σε αυτό). Η Τριανταφύλλου λοιπόν δεν με απογοήτευσε· προχτές, 05/05, δημοσιεύτηκε μια πρώτη σχετική δήλωσή της στο liberal.gr και χτες, 06/05, μια δεύτερη στην Athens Voice. Και οι δύο δηλώσεις της αποτελούν μνημεία βάναυσης κακοποίησης του ορθολογισμού, βασικού στοιχείου υποτίθεται του δυτικού πολιτισμού τον οποίο αποθεώνει διαρκώς η ίδια. Έχοντας κατά νου λοιπόν ότι, όπως τονίζει στο τέλος της δεύτερης δήλωσής της, είναι αυτή που είναι και πιστεύει αυτά που πιστεύει, ας δούμε μερικά από τα σημεία αυτών των δηλώσεων.
Στην πρώτη της δήλωση λοιπόν, ένα μάλλον οργισμένο κείμενο τριών παραγράφων με περίεργη στίξη (κόμματα εμφανίζονται ξαφνικά στη μέση των προτάσεων), η ΣΤ ξεκινά δηλώνοντας πως περίμενε ότι κάποια στιγμή θα βρισκόταν κάποιος να την «τιμωρήσει» για τα γραπτά της και συνεχίζει υποστηρίζοντας ότι η ποινική της δίωξη είναι ένας τρόπος να την «εκθέσουν περισσότερο» (ποιοι;;;) από την στοχοποίησή της. Και παρακάτω «Εκείνο που φαίνεται τώρα εξοργιστικό είναι ότι ο άνθρωπος αυτός εκμεταλλεύεται την ιδιότητά του, προκειμένου να δημιουργήσει θόρυβο για κάτι ανούσιο και ανύπαρκτο». Μα για ποιον άνθρωπο, που δεν καταδέχεται καν να κατονομάσει, μιλάει;
Προφανώς, για τον Παναγιώτη Δημητρά, τον γνωστό δικηγόρο από το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, τον οποίο ηλιθίως ή κακοπροαίρετα παρουσίασαν ως μηνυτή της ΣΤ τα περισσότερα ΜΜΕ παρότι πρόκειται περί αυτεπάγγελτης δίωξης από την Εισαγγελέα Ρατσιστικής Βίας. Η μόνη σχέση που έχει ο Δημητράς με τη δίωξη αυτή είναι ότι περιέλαβε, ένα χρόνο πριν, μεταξύ πλήθους άλλων ρατσιστικών κειμένων και πράξεων, το επίμαχο άρθρο της ΣΤ σε αναφορά του προς την εισαγγελέα για σειρά αδικημάτων με άμεσο ή έμμεσο ρατσιστικό χαρακτήρα. Η ΣΤ «συλλαμβάνεται» λοιπόν εδώ ανενημέρωτη για υπόθεση που αφορά την ίδια (προτιμότερο βέβαια γι’ αυτήν το να εμφανίζεται ανενημέρωτη και οπαδός συνωμοσιολογιών από το να εκληφθούν όλα αυτά που γράφει εδώ ως μομφές προς την Εισαγγελέα Ρατσιστικής Βίας).
Σε αυτή τη σύγχυσή της πρέπει να οφείλεται και το ότι αποδίδει τη δίωξή της ως πρόθεση «κάποιου» να σκηνοθετεί ζητήματα για εντυπώσεις και ότι αυτός ο «κάποιος» (ο_Δημητράς_που_είναι_τελικά_η_εισαγγελέας) εμφορείται από επικίνδυνο «μονοθεματικό ακτιβισμό» που υπερασπίζεται «κατά βούληση τα ανθρώπινα δικαιώματα». Αν είχε ερευνήσει στοιχειωδώς η ΣΤ τις περιστάσεις της δίωξής της, θα διαπίστωνε ότι στην ίδια αναφορά υπάρχουν πάμπολλα πχ. ομοφοβικά και αντισημιτικά κείμενα Ελλήνων και μουσουλμάνων ιεραρχών, βουλευτών, δημοσιογράφων. Πάει λοιπόν και το «μονοθεματικό» του πράγματος.
Γιατί γράφω όμως για στοιχειώδη έρευνα, όταν η ΣΤ νομίζει ότι «αυτός ο κύριος» [δηλαδή ο Δημητράς] «απομόνωσε μια φράση την οποία αγνοούσαν οι πάντες και αδιαφόρησε για τα υπόλοιπα», τη στιγμή που μια τέτοια «απομόνωση» βρίσκεται μόνο στη φαντασία των «δημοσιογράφων» που έκαναν το σχετικό «ρεπορτάζ»; Η ΣΤ αποδεικνύει ξανά ότι ελέγχει τις πηγές της, και μάλιστα για ένα προσωπικό ζήτημα, στον ίδιο βαθμό που έλεγξε τη γνησιότητα της φράσης που απέδωσε στον Μάρκο Πόλο. Καθόλου.
Στην τελευταία παράγραφο της πρώτης της δήλωσης, η ΣΤ αποφασίζει, αφού (δεν) μίλησε για το επίμαχο άρθρο, να αναφέρει κάποια από τα πράγματα που πιστεύει γύρω από τα ζητήματα των μεταναστών, της βίας και του Ισλάμ. Αρχικά τονίζει ότι έχει τοποθετηθεί υπέρ της ανάγκης «ενσωμάτωσης των μεταναστών με τον κατάλληλο τρόπο». Πέρα από το γεγονός ότι στο επίμαχο άρθρο από το Νόεμβριο του ’15 η ΣΤ μιλά για «αφομοίωση» και όχι «ενσωμάτωση» (είναι κι αυτό μια πρόοδος), διαβάζουμε εκεί και πώς αντιλαμβάνεται η ίδια αυτόν «τον κατάλληλο τρόπο»: «μετριοπαθείς μουσουλμάνοι είναι μόνον οι εκκοσμικευμένοι, τουτέστιν όσοι έχουν εγκαταλείψει την ισλαμική τους ανατροφή».
Για τη βία πάλι, η πασιφίστρια ΣΤ γράφει: «δεν κάνω τίποτε άλλο από να την απεχθάνομαι από όποιον την χρησιμοποιεί ή την υποθάλπει». Βέβαια, τότε έγραφε: «Αν στη θέση του Φρανσουά Ολάντ και της εύθυμης παρέας του ήταν ο Ντε Γκολ, ο Πομπιντού ή ο Μιτεράν, η Γαλλία θα είχε κηρύξει πόλεμο στο Ισλαμικό Kράτος και, πιθανότατα, θα τον είχε κερδίσει». Μάλλον σε πόλεμο ιδεών θα αναφερόταν.
Και η πρώτη, σαφώς φορτισμένη συναισθηματικά, δήλωση της ΣΤ κλείνει με τη διαβεβαίωσή της ότι στηλιτεύει τον εξτρεμισμό απ’ όπου κι αν προέρχεται και όχι «το δικαίωμα των ανθρώπων στην ιδεολογία και στην πίστη τους». Εκτός κι αν πρόκειται για την ισλαμική πίστη, ε, Σώτη, που είναι εγγενώς εξτρεμιστική: «[…]πολεμοχαρή και φθονερή φύση του ισλάμ: το ισλάμ δεν είναι μια θρησκεία σαν τις άλλες, αγαπητοί συμπολίτες° είναι πολιτικό πρόγραμμα, είναι ιδεολογία εκβαρβαρισμού.»
Πάμε τώρα στη δεύτερη της δήλωση, που δημοσιεύεται στην Athens Voice με την οποία η ΣΤ συνεργάζεται τακτικά και όπου είχε δημοσιευτεί και το άρθρο που οδήγησε στη δίωξή της. Πρόκειται δηλαδή για μια δήλωση πιο «επίσημη» και σε δεύτερο χρόνο, πράγμα που θα σήμαινε ότι θα μπορούσε η ΣΤ να έχει διασταυρώσει κάποια πράγματα. Φευ!
Θα πρέπει να παραδεχτώ φυσικά ότι σε αυτή τη δήλωση η ΣΤ γράφει κάτι με το οποίο συμφωνώ απόλυτα, ότι δηλαδή η υπόθεση έχει μια σοβαρή πλευρά που σχετίζεται με το δικαίωμά της να εκφράζει τη γνώμη της. Μαζί της σε αυτό. Μόνο που δεν είναι αυτή η μοναδική σοβαρή πλευρά της υπόθεσης, πράγμα που το αποδεικνύει και η ίδια, καθώς δεν αρκείται να συνεχίσει με κάτι σαν αυτό που γράφει στον εύλογο επίλογο του κειμένου της, αλλά ασχολείται στη συνέχεια με την ουσία της γνώμης της (παρά το ότι γράφει ότι αυτό δεν είναι το επίδικο θέμα).
Παρεμπιπτόντως, αξίζει να σχολιάσουμε το γεγονός ότι η ιστορικός επιστήμονας ΣΤ ξεμπερδεύει με το ασύγγνωστο λάθος ότι, προκειμένου να στηρίξει τη θέση της, απέδωσε στον Μάρκο Πόλο μια φράση που ποτέ δεν γράφτηκε από τον ίδιο, όχι διατυπώνοντας κάποιο «mea culpa», αλλά προσπερνώντας το ως φαιδρό ή ασήμαντο (τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα).
Έγραψα παραπάνω ότι η ΣΤ θα ήταν πιο πληροφορημένη πλέον. Δυστυχώς για την ίδια κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, αφού εξακολουθεί να μιλά για «ενάγοντα», νομίζοντας ακόμη ότι πρόκειται για μήνυση του Π. Δημητρά και όχι για εισαγγελική δίωξη. Στο μυαλό της μάλιστα ο «ενάγων» είναι μεταξύ άλλων και οκνηρός, διότι τάχα διέτρεξε στα γρήγορα το αρθρίδιό της, αλλά δεν διάβασε το βιβλίο της, στο οποίο, κατά τη ίδια, γράφονται χειρότερα πράγματα από το εν λόγω «αρθρίδιο». Ενδιαφέρουσα υπερασπιστική γραμμή, αν μη τι άλλο.
«[Τ]ο Ισλάμ δεν είναι φυλή ώστε να τίθεται ζήτημα ρατσισμού»: εδώ η ΣΤ αποδεικνύει ότι δεν μπήκε καν στον κόπο να διαβάσει τον νόμο βάσει του οποίου (κακώς κατ’ εμέ, επαναλαμβάνω) διώκεται. Πέρα από το ότι ο περιορισμός του ρατσισμού σε φυλετικές διακρίσεις είναι πιο ξεπερασμένος και από τη φουστανέλα, το άρθρο 1 του νόμου 4285/2014 δεν θέτει ζήτημα ρατσισμού μόνο απέναντι σε «φυλές», αλλά μιλά για [η υπογράμμιση δική μου] «διακρίσεις, µίσος ή βία κατά προσώπου ή οµάδας προσώπων, που προσδιορίζονται µε βάση τη φυλή, το χρώµα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, το σεξουαλικό προσανατολισµό, την ταυτότητα φύλου ή την αναπηρία». Ποιος ακριβώς είναι ο οκνηρός, είπαμε; Για να μη μιλήσουμε εδώ για το γεγονός ότι η ΣΤ τα γράφει όλα αυτά σε μια χώρα όπου για δεκαετίες οι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα Έλληνες πολίτες της Θράκης υφίσταντο ρατσισμό, και μάλιστα όχι απλώς κοινωνικό, αλλά θεσμικό.
Το επόμενο σχόλιο της ΣΤ είναι συγκλονιστικό: «οι πολιτικώς ορθοί ― οι οποίοι είναι κάθε άλλο παρά «ορθοί» ― τροφοδοτούν με τον φανατισμό τους ρατσιστικά, ομοφοβικά και κοινωνικά υπερσυντηρητικά αισθήματα και εκδηλώσεις.». Πέρα από το ότι η ΣΤ δείχνει να αγνοεί τι είναι η πολιτική ορθότητα, πράγμα που δυσκολεύομαι να πιστέψω, καθώς θα πρέπει να είναι εξοικειωμένη με τον όρο πριν καν αυτός ακουστεί στην Ελλάδα, πέρα από το ότι διαστρέφει την πραγματικότητα (οι πολιτικώς ορθοί που τροφοδοτούν με το φανατισμό τους το ρατσισμό είναι κοσμοαντίληψη ανάλογη του «οι γυναίκες που ντύνονται προκλητικά τροφοδοτούν την κουλτούρα του βιασμού»), δυσκολεύομαι να δω πώς εφαρμόζεται στη δική της περίπτωση· κάποιοι κακοί πολιτικώς ορθοί της επιτίθενται λόγω του φανατισμού τους και έτσι ενισχύονται τα ρατσιστικά, ομοφοβικά και κοινωνικά υπερσυντηρητικά αισθήματα και εκδηλώσεις; Τίνος; Της ιδίας ή του κοινού της; Εμφορούνταν ήδη από αυτά δηλαδή και με αυτή τη δίωξη απλώς ενισχύονται; Μιλάμε για δυτικό πολιτισμό εδώ, όχι αστεία.
Και η δεύτερη δήλωση της ΣΤ κλείνει με ένα μνημείο παρρησίας και ελεύθερου φρονήματος: «Δεν πρόκειται να υποχωρήσω ― είμαι αυτή που είμαι και πιστεύω αυτά που πιστεύω. Και δεν αναζητώ ούτε οπαδούς, ούτε θαυμαστές ώστε να κάνω συμβιβασμούς.». Δυστυχώς βέβαια για μας, αν κρίνουμε από τις 3000 περίπου κοινοποιήσεις της συγκεκριμένης δήλωσης, και οπαδούς και θαυμαστές έχετε, κα. Τριανταφύλλου. Ευτυχώς, από την άλλη, που δηλώνετε ότι εξακολουθείτε να τα πιστεύετε ανυποχώρητα αυτά που γράφατε στο άρθρο που οδήγησε -κακώς- στη δίωξή σας, γιατί έτσι βεβαιωνόμαστε ότι εκείνες οι μισαλλόδοξες και ανιστόρητες μπούρδες δεν ήταν προϊόν κάποιου στιγμιαίου λάθους ή μιας έντονης συναισθηματικής φόρτισης λόγω των επιθέσεων στο Παρίσι, αλλά σταθερές απόψεις ενός πνευματικού ανθρώπου.
Νομίζω ότι έχει γίνει προφανές ότι έκατσα και ασχολήθηκα τόσο εκτενώς με τις δηλώσεις της Σώτης Τριανταφύλλου μετά τη δίωξη εναντίον της γιατί ακριβώς, πέρα από τη διαφαινόμενη απήχησή τους, το περιεχόμενό τους μας δείχνει με τον καλύτερο τρόπο ότι η ανάγκη σεβασμού και της δικής της ελευθερίας της γνώμης (όσο απεχθής και αν μας είναι αυτή η γνώμη) δεν πρέπει να μας κάνει να παραβλέπουμε καθόλου ούτε το ότι αυτή η γνώμη είναι ρατσιστική και μισαλλόδοξη ούτε το ότι η προχειρότητα, η αντιεπιστημονικότητα και ο ανορθολογισμός από τα οποία ξεχειλίζουν οι δηλώσεις της διωκόμενης απέχουν χιλιόμετρα από τον δυτικό πολιτισμό του οποίου φορέας θέλει να εμφανίζεται η ίδια.
Διότι, όπως ΔΕΝ είπε ο Βολταίρος, έχεις δικαίωμα να λες αυτό που λες, αλλά αφού υπερασπιστώ αυτό το δικαίωμα, έχω κι εγώ δικαίωμα να επισημάνω ότι λες μπούρδες.
Μεσα στη Νυχτα 