Ένα Τραγούδι για την Ειρήνη

Η πρόσκληση του Άμμου να παρουσιάσω ένα τραγούδι και μια εικόνα για την Παλαιστίνη με βρίσκει σε μια περίοδο γενικότερης δυσκολίας να εκφραστώ μέσα από το μπλογκ μου και ειδικότερης δυσκολίας να εκτιμήσω ψύχραιμα αυτό που έγινε «εκεί κάτω»…

Μετά από μια περιπλάνηση στους λαβυρίνθους της μουσικής μου βιβλιοθήκης κατέληξα σ’ ένα τραγούδι που γράφτηκε για έναν άλλο ανόητο πόλεμο και για μια άλλη άπιαστη ειρήνη, 2500 χρόνια πριν. Πλέον σκέφτομαι ότι ο μόνος τρόπος να τελειώσει όλος αυτός ο παραλογισμός είναι να κλείσει η κάθε ισραηλινή και παλαιστινιακή οικογένεια ιδιωτική ειρήνη με τους «εχθρούς», έτσι όπως έκανε εκείνος ο απίθανος τύπος του Αριστοφάνη, ο Δικαιόπολις…

Θεούλη του Φαλλού

Θεούλη του φαλλού, μωράκι,

του Διόνυσου συνταξιδιώτη

στο κωμικό μας καραβάκι…

Δε σ’ έχω ιδεί πέντε χρονάκια

κλέφτη του έρωτα που ανθίζεις

μέσα στης νύχτας τα χαντάκια.

Τώρα το χώμα μου πατάω

έκλεισα ειρήνη μοναχός μου

και ταπεινά σε χαιρετάω.

Δε θέλω μάχες και το δρόμο πήρα

τη δούλα του Στριμόδωρου να πιάσω

την ώρα που σκυμμένη κλέβει ξύλα.

Στην αγκαλιά μου σηκωμένη

την κλεφταρού θα τη γαμήσω,

θεούλη μου φτωχέ και πένη.

Κερνάω ειρήνη, σ’ ένα φλιτζανάκι

έλα κι εσύ να πιεις που σε πονάει

– η ασπίδα μου θα κρέμεται στο τζάκι.

Επειδή έχω ψιλοχαθεί από τη μπλογκόσφαιρα, αν κάποιος το διαβάσει και θέλει να συνεχίσει, είναι ευπρόσδεκτος…