Τίτλος: Μέσα στη Νύχτα

Ο τίτλος του blog οφείλεται κυρίως σε δύο στίχους από δύο τελείως διαφορετικά τραγούδια (για την ακρίβεια το ένα είναι μελοποιημένο ποίημα), αλλά και σε σκέψεις μου για την ίδια τη νύχτα. Τα τραγούδια είναι το «Δρόμοι Παλιοί», ένα ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης, και το «Μέσα στη Νύχτα των άλλων» από τις Τρύπες. Στο πρώτο ο στίχος που μας ενδιαφέρει είναι το «Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανέναν/κι ούτε κανένας με γνώριζε» και για μένα αντιπροσωπεύει μια από τις καλύτερες μεταφορές για την πορεία του κάθε ανθρώπου μέσα στη ζωή (μια πορεία ενός αγνώστου εν μέσω αγνώστων μέσα σε έναν σκοτεινό δρόμο χωρίς ούτε ένα φως να μας καθοδηγεί στο μέλλον ή να φωτίζει το παρελθόν μας), ενώ στο δεύτερο είναι το «Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων;», που πάντα αναβοσβήνει σαν απορία στο μυαλό μου κάθε φορά που βγαίνω νυχτερινή έξοδο είτε στη μικρή μου κωμόπολη είτε σε τουριστικά μέρη είτε σε πολυσύχναστες πιάτσες στις πόλεις και νιώθω να μη χωράω μέσα σ’ αυτον τον κόσμο που (καμώνεται πως) διασκεδάζει. Όμως, το «Μέσα στη Νύχτα» έχει να κάνει και με το ότι μέσα μου η νύχτα πάντα συνδυάζεται με τη δημιουργικότητα, την ομορφιά, τον διάλογο μου με τον κόσμο και με τον εαυτό μου. Εξάλλου, τα περισσότερα από τα κείμενά μου έχουν γραφτεί νυχτερινές ή πρώτες πρωινές ώρες και συχνά τα νιώθω σαν παράθυρα μέσα στη δική μου, προσωπική μου νύχτα. Πάντως, ας μην θεωρηθεί ο τίτλος ως μια εξωτερίκευση καταθλιπτικών και πεισιθανάτιων τάσεων… Για μένα η νύχτα είναι κάτι γόνιμο και δημιουργικό κι ας είμαι μέσα της…

Στο κάτω-κάτω, κάθε νύχτα γεννά ένα πρωί…

Μότο (motto): «Όταν η ματαιοδοξία συνάντησε την αυτοψυχανάλυση»

Έχω την ακλόνητη σχεδόν πεποίθηση ότι η ματαιοδοξία αποτελεί ένα από τα βασικότερα -αν όχι το βασικότερο- κίνητρα όποιου αποφασίζει να δημοσιεύσει κάτι δικό του, να το εκθέσει δηλαδή (και ταυτόχρονα να εκτεθεί και ο ίδιος) σε ένα κοινό αγνώστων. Κι όταν μιλώ για ματαιοδοξία, αναφέρομαι στην ανάγκη που νιώθουμε πάνω-κάτω όλοι να επαινεθούμε, να μας επιδοκιμάσουν, να αισθανθούμε σημαντικοί. Σε κάποιες βέβαια περιπτώσεις μπορεί αυτή η ματαιοδοξία να είναι ακόμα πιο ραφιναρισμένη, αλλά πάντα έχει να κάνει άμεσα ή έμμεσα με την προνομιούχο θέση στο κέντρο του σύμπαντος που επιφυλάσσουμε όλοι στον εαυτό μας. Το blogging μάλιστα μπορεί να την θρέψει ακόμα περισσότερο, αφού, σε αντίθεση με τους περισσότερους καλλιτέχνες, η θετική αντίδραση απέναντι σε έναν blogger είναι σχεδόν αυτόματη μέσω των σχολίων των επισκεπτών, ενώ πολύ σπάνιες είναι οι περιπτώσεις όπου κάποιος μπαίνει στον κόπο να πάρει σβάρνα τη μπλογκόσφαιρα σχολιάζοντας αρνητικά ό,τι δεν του αρέσει. Ακόμα και στις περιπτώσεις που τα σχόλια δεν είναι ακριβώς εγκωμιαστικά ή επιδοκιμαστικά ο blogger μπορεί να αντλήσει ικανοποίηση και μόνο από το γεγονός ότι έβαλε τον άλλο να προβληματιστεί και να γράψει κάτι. Όμως, η φύση και ο χαρακτήρας αυτού του νέου είδους γραπτού λόγου (αν είναι κάτι τέτοιο) μας παρέχουν και τη δυνατότητα να γράφουμε χρησιμοποιώντας το και θεραπευτικά. Η απόσταση από τους αναγνώστες, η σχετική ή απόλυτη ψευδωνυμία/ανωνυμία, η συνακόλουθη διευκόλυνση της εξωτερίκευσης προσωπικών βιωμάτων, συναισθημάτων, προβλημάτων, η αλληλεπίδραση blogger-σχολιαστών, το γεγονός ότι όλα αυτά καταγράφονται και μένουν εσαεί, όλα αυτά δημιουργούν τις προϋποθέσεις (αρκεί να υπάρχει και η ανάλογη διάθεση εκ μέρους του γράφοντος) ώστε να βγουν στην επιφάνεια πολλά που έμεναν κρυμμένα από τον ίδιο. Στην πορεία φυσικά προκύπτουν κι άλλα, όπως συλλογικότητες, θεωρητικοί ή πρακτικοί προβληματισμοί, δράσεις, αντιδράσεις, γνωριμίες, φιλίες, αντιπάθειες και πάει λέγοντας, αλλά επιμένω ότι το blogging (τουλάχιστον το είδος του blogging που με ενδιαφέρει) εξακολουθεί να αποτελεί το χώρο της ευτυχούς συνάντησης που περιγράφω στο μότο.

Ψευδώνυμο: gazakas

Δεν είναι ακριβώς ψευδώνυμο, αλλά παραφθορά του πραγματικού μου επιθέτου, που έχει τον τόνο στη μεσαία και όχι στην πρώτη συλλαβή και διαφορετική κατάληξη. Το οφείλω σε μια από τις φοιτητικές μου παρέες στα Γιάννενα και ειδικότερα στον Αποστόλη και τον Θοδωρή, δύο Γρεβενιώτες που σπούδαζαν στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό και συγκατοικούσαν (το άλλο παρατσούκλι που μου είχαν σκαρώσει ήταν «κούνελος» και ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί). Τότε είχα ξεκινήσει να τσαλαβουτάω στον θαυμαστό καινούριο κόσμο του Διαδικτύου και άρχισα ασυναίσθητα να χρησιμοποιώ αυτό το «Γκάζακας» σε κάθε σχεδόν ηλεκτρονική μου δραστηριότητα. Τελικά μου έμεινε και αφού το όνομά μας δύσκολα το αλλάζουμε το χρησιμοποιώ ακόμα, παρότι πολλοί δυσκολεύονται να τονίσουν τη λέξη λόγω των άτονων λατινικών γραμμάτων.

Να ‘μαστε πάλι εδώ Αντώνη

Από σήμερα συνεχίζω στη WordPress το blog που είχα ξεκινήσει τα Χριστούγεννα στο Musicheaven. Ήταν (και είναι) ωραία εκεί, ζεστά, έκανα πολλές ενδιαφέρουσες γνωριμίες, απέκτησα και καλούς φίλους, αλλά για λόγους καθαρά προσωπικούς, δεν μπορώ πλέον (ή δεν θέλω) να επισκέπτομαι αυτόν τον υπέροχο δικτυακό χώρο και πολύ περισσότερο να ανανεώνω το blog μου που φιλοξενείται στις σελίδες του. Έτσι, μετά από κάποιες εβδομάδες σιωπής και περισυλλογής αποφάσισα να μετακομίσω εδώ παίρνοντας μαζί μου μόνο τον τίτλο του blog, το μότο του και το ψευδώνυμό μου.

Ευκαιρία είναι λοιπόν τώρα που κάνω μια νέα αρχή, να δώσω στα επόμενα και μερικές απαντήσεις για αυτά τα τρία στοιχεία της διαδικτυακής μου ταυτότητας (ή περσόνας, για να θυμηθώ μια συζήτηση που είχα χτες με τον Άμμο), καθώς συχνά-πυκνά με έχουν ρωτήσει διάφοροι για το καθένα από αυτά.

Αρχίζω λοιπόν και πάλι και σας καλοσωρίζω στο νέο σπίτι μου (ο Ιούνιος απ’ ό,τι φαίνεται θα είναι για μένα μήνας των μετακομίσεων)!