Προσωπική Μαρτυρία

Το παρακάτω κείμενο μου το έστειλε ένας πολύ καλός μου φίλος λίγο πριν και με την άδειά του το δημοσιεύω:

«Η αρχική μου θέση ήταν να μην αναφερθώ καθόλου στα γεγονότα, παρότι όπως θα δείτε παρακάτω είχα πολύ σοβαρό λόγο να το κάνω. Βέβαια, επειδή έπεσαν στα χέρια μου αρκετά mail, που τους έριξα μια ματιά και διαπίστωσα ότι αστειευόντουσαν με τα γεγονότα (ειδικά το mail που με έκανε να γράψω για την ιστορία μου ήταν ένα ιδιαιτέρως προκλητικό, που έλεγε ότι όποτε γίνεται συγκέντρωση, απλά καίγονται τα πάντα, υπό μορφή αστεϊσμού. Τόσο ξέρουν, τόσο λένε.) ή τα παρουσίαζαν κατά το δοκούν, αποφάσισα να αναιρέσω την αρχική μου απόφαση και να μιλήσω κι εγώ για το δικό μου βίωμα από τις αναταραχές των ημερών.

Όπως με γνωρίζετε οι περισσότεροι, μάλλον δε συνάδει η περιγραφή μου με το κλασσικό “ακραίο” στοιχείο των ΜΜΕ, όπως βέβαια και η συντριπτική πλειοψηφία όσων κατεβαίνουν σε πορείες, άλλο που τα ΜΜΕ τους βολεύει να τα παρουσιάζουν έτσι. Άλλωστε, μπορεί για μένα να μη μετράνε τα δύο πτυχία και το επικείμενο μεταπτυχιακό ούτε το ότι κοντεύω τα 32, αλλά δεν τους βολεύω, γιατί, δυστυχώς γι’ αυτούς,  δεν είμαι καν μέλος κάποιας παράταξης ή ομάδας.

Την Κυριακή λοιπόν πήγα να διαδηλώσω, γιατί η μαγκιά των μπάτσων έχει ξεπεράσει τη δυνατότητα απλά να τη λένε στους πολίτες (σε κλήσεις, εξακριβώσεις στοιχείων κλπ), όχι με τη δύναμη του μυαλού, αλλά με τη δύναμη της κακώς νοούμενης εξουσίας, κάνοντας απλά επίδειξη, γιατί αυτό θεωρούν πως είναι ένα αστειάκι για το οποίο ύστερα θα κομπάζουν στην παρέα τους στο στυλ “Καλά να τον δεις πως έτρεμε… χαχαχα!” Πλέον, έχουμε φτάσει στο σημείο να κινδυνεύουμε να δολοφονήσουν εμένα ή τους δικούς μου ή τον οποιοδήποτε ανυποψίαστο πολίτη, όπως αποδείχτηκε και το Σαββατόβραδο (τα στοιχεία μιλάνε για 100(ολογράφως εκατό) φόνους πολιτών από αστυνομικούς από το 1980 και μετά).

Ας ξαναγυρίσω στην κυριακάτικη διαδήλωση λοιπόν. Έχω πάει με το άλλο “ακραίο” στοιχείο της οικογένειας την αδελφή μου (εκείνη πλησιάζει τα 28) στο Μουσείο για να πάμε στη ΓΑΔΑ, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το κράτος που περιποιείται τον πολίτη, ώστε να εκφράσουμε τις απόψεις μας. Μέχρι να φτάσουμε στο ύψος του ΙΚΑ της Αλεξάνδρας, που υπήρχε παρατεταγμένη διμοιρία των ΜΑΤ (κατά τη διάρκεια της πορείας παρακολουθούσαν διακριτικά από γύρω δρόμους και για προφανείς λόγους μετά τη δολοφονία της προηγούμενης μέρας δεν ερχόντουσαν σε άμεση επαφή με τους διαδηλωτές) είχα εισπνεύσει 532 δακρυγόνα (πιθανολογώ ότι αυτό έγινε, γιατί οι αστυνομικοί υπέθεσαν πως πλέον έχουμε εθιστεί σ’ αυτά και έριχναν συνεχώς για να μην παρουσιάσουμε συμπτώματα στέρησης). Σε δύο σημεία κανονικά δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε. Από την άλλη, διαδηλωτές όντως είχαν σπάσει και σε κάποια σημεία κάψει τράπεζες, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων και εταιρείες κινητής, όχι όμως μικρά μαγαζιά.
Στο ύψος του ΙΚΑ οι διαδηλωτές που ήταν μπροστά, γιατί εκεί βρέθηκα προχωρώντας ασυναίσθητα με την αδελφή μου, άρχισαν τον πετροπόλεμο. Τις πέτρες που έπεφταν οι αστυνομικοί τις απέκρουαν με τις ασπίδες και πολλές τις πέταγαν πίσω, χωρίς να παραλείψουν και την αποστολή δακρυγόνων (είδα μετά στο νοσοκομείο και ανοιγμένο κεφάλι διαδηλωτή, που είχε φάει πέτρα στο πρόσωπο), άσχετα αν το πλήθος δεν είχε ασπίδες και σίγουρα η πέτρα που επέστρεφε δεν ήταν πιθανό να έβρισκε τον αρχικό της αποστολέα. Εμείς κάτσαμε λίγο πιο πίσω, αν και ουσιαστικά ξέραμε πως δε μας αφήσουν να προχωρήσουμε και θα ξαναγυρίζαμε από την Αλεξάνδρας.

Αμ δε!!Μια άλλη διμοιρία εμφανίστηκε πίσω μας και έκοψε στα δύο την πορεία. Οι αστυνομικοί που ήταν στο ύψος του ΙΚΑ άρχισαν να κατεβαίνουν και αναγκαστήκαμε να μπούμε στα στενάκια από την πλευρά της Ιπποκράτους. Εκεί είχα πλέον βγει τελείως εκτός εαυτού και από στενάκι σε στενάκι που μας κυνηγούσαν, τους έριχνα μπινελίκια. Πηγαίνοντας προς Λυκαβηττό, σε κάποια στιγμή έχω μια ομάδα τους μπροστά μου και τους λέω: – Ποιός το σκότωσε το παιδί? Εσύ? Ή εσύ? Ή εσύ? και τους έδειχνα έναν-έναν…
Εκείνοι μου έκαναν απειλητικές χειρονομίες και μου έδειχναν τα γεννητικά τους όργανα (έτσι επιβάλλει το savoir vivre να το αναφέρω). Απορροφημένος, ξέχασα πως είχα δει άλλη μια ομάδα τους στα δεξιά μου και δεν άκουσα την αδελφή μου που με φώναζε πως πλησιάζουν.
Αυτός που με έριξε στο καπό του αμαξιού και του είπα “Εντάξει με συλλάβατε” (τέτοια ώρα, τέτοια λόγια) με χτύπησε στο κεφάλι με το γκλομπ (δεν ξέρω γιατί το συνδυάζω με τις εικόνες και από τη χούντα και από τις σύγχρονες πορείες). Την ώρα που ερχόντουσαν με απειλητικές διαθέσεις κατά πως φάνηκε, οι υπόλοιποι 4-5, ήρθε δίπλα μου η αδελφή μου και προσπάθησε να τους σταματήσει. Όπως ήταν λογικό (και αναμενόμενο για μένα, γι’ αυτό της είχα πει σε τέτοια περίπτωση να εξαφανιστεί), αρχίσαμε να μοιραζόμαστε τις γκλομπιές, κλωτσιές με τα άρβυλα και μπουνιές δια του δύο.

Την τράβηξα να πέσουμε κάτω, μπροστά από το αυτοκίνητο και έβαλα τα χέρια μου γύρω από το κεφάλι της, προσπαθώντας να προφυλάξω και τον εαυτό μου. Κάτω, συνέχιζαν να μας χτυπάνε και ένας από όλους αυτούς τους μάγκες (πάντα αναρωτιέμαι γιατί άμα τους δεις με πολιτικά δεν έχουν τη διάθεση να βιαιοπραγήσουν εναντίον σου, αντιθέτως όσο και αν τους τη λες με επιχειρήματα, δείχνουν κότες), ήρθε και με κλώτσησε με το άρβυλο στο κεφάλι (αυτό το χτύπημα δε σου μοιάζει δολοφονικό, ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ).

Το κεφάλι μου, στο σημείο του κροτάφου (και εξαιτίας του νόμου της ορμής στη φυσική) χτύπησε με δύναμη στη γωνία του πεζοδρομίου. Ο πόνος ήταν οξύτατος και άρχισα να φωνάζω πολύ δυνατά, έχοντας κλείσει τα μάτια μου. Αποτέλεσμα ήταν ότι σχεδόν στη στιγμή, αντιλαμβανόμενοι όχι προφανώς το δικό μου πρόβλημα, αλλά ότι μπορούσαν να πιαστούν οι συγκεκριμένοι για νέο κορυφαίο σκηνικό, όπως αυτό της προηγούμενης μέρας, εξαφανίστηκαν αμέσως, όπως μου είπαν οι αυτόπτες μάρτυρες που εκείνη τη στιγμή άρχισαν να παίρνουν τηλέφωνα στο ΕΚΑΒ.

Όντως, θέλω να ευχαριστήσω πολύ τους 5-6 άγνωστους σε μένα ανθρώπους όλων των ηλικιών, που ήταν γύρω και έδειξαν πραγματικό ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο τους και μου είπαν πως ό,τι χρειαστώ θα με βοηθήσουν. Ειδικότερα, θα ήθελα να ευχαριστήσω πάρα πολύ την κοπέλα που ήρθε και έφαγε 3 ώρες μαζί μας στον Ερυθρό, αν και την έβλεπα πρώτη φορά στη ζωή μου.
Ευτυχώς, μέσα σε δύο λεπτά ήρθε ένα ασθενοφόρο, το οποίο προοριζόταν για έναν παππού εκεί δίπλα, που είχε κόψει το χέρι του, όπως μου είπαν (σόρρυ παππού που σου έφαγα το μεταφορικό μέσο). Στον Ερυθρό έκανα εγώ 3 και η αδελφή μου 5 ακτινογραφίες και από έναν υπέρηχο (ο υπέρηχος δώρο στις 3 ακτινογραφίες) και μας είπαν ότι εκτός από τα τατουάζ (εκχυμώσεις-μώλωπες) και εκδορές αρκετά πετυχημένες) που αποκομίσαμε, να προσέξουμε για 2 μέρες ένα κατεβατό πραγμάτων, μήπως έχουμε πάθει διάσειση (ευτυχώς εκτός του ότι δεν μπορούσα να ακουμπήσω από δεξιά το κεφάλι μου το βράδυ στο μαξιλάρι και το προβληματικό μου γόνατο που το χτύπησαν, καθώς και την πλάτη της αδελφής μου που κοιμόταν μόνο πλάγια και είχε αίμα στα κόπρανα, είμαστε ΟΚ). Πάντως οφείλω να επισημάνω πως σχεδόν όλοι οι γιατροί στον Ερυθρό ήταν απλά άψογοι και έδειχναν τρομερό ενδιαφέρον.(Γενικά, ένα είναι σίγουρο. Ότι και να μου συμβεί δεν πρόκειται να μου κόψουν τη διάθεση για σαρκασμό ή αυτοσαρκασμό, αλλά πάνω από όλα δεν πρόκειται να με σταματήσουν από το να μάχομαι για τα δικαιώματα μου.)

Την επόμενη μέρα ξαναπήγα σε πορεία και αν κάποιοι σκεφτείτε, καλά τόσο ηλίθιος είσαι, το μόνο που μπορώ να αντιπαραβάλλω είναι πως δεν υπήρχε καμιά συμφωνία να πεθάνει ο Αλέξης. Θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση του και θα ήθελα να είναι εκείνος στην πορεία διαμαρτυρίας προκειμένου να επισημάνει ότι δεν μπορεί να φοβόμαστε να βγούμε για καφέ, όπως δήλωσαν ότι πλέον νοιώθουν οι φίλοι του που βρίσκονταν μαζί του το Σάββατο.

Και μια παράκληση: αν ξέρετε κάποιον, πείτε μου, γιατί πολύ θα ήθελα να γνωρίσω εκτός βάρδιας τους αστυνομικούς που ενώ ήμουν πεσμένος με χτυπούσαν εμένα, αλλά ειδικότερα την αδελφή μου. Για καινούργιες γνωριμίες βρε αδερφέ. (Πάντως -αν και έχω γνωρίσει ελάχιστους- κανένας αστυνομικός από αυτούς δεν έχει βαρέσει κόσμο ή δεν πουλάει μαγκιά στους πολίτες. Μάλλον δεν βαράει κανείς τελικά……………………………. όταν δε φοράει τη στολή)

Υ.Γ.1: Ίσως φταίει ότι και στις τρεις σχολές μου, σε αντίθεση με εκείνες των σωμάτων ασφαλείας κανένας καθηγητής δε μείωσε την προσωπικότητα μου με το να μου πει να πάρω κάμψεις ή οτιδήποτε χειρότερο. Γι’ αυτό δεν έμαθα σωστά τα πράγματα. Βέβαια, τα αντιμετώπισα αυτά τα κόλπα που σε κάνουν άντρα, ως φαντάρος.

Υ.Γ.2: Καταστροφές έγιναν πολλές, αλλά όπως φαίνεται στη φώτο με τους 3 κουκουλοφόρους που κουβαλάνε μια κοπελίτσα, κανείς δε μου εγγυάται ότι για τα μικρά μαγαζιά και μόνο γι’ αυτά, δεν υπάρχει προβοκάτσια. Άλλωστε, διακρίνεται καθαρά πως δεν υπάρχουν μυστικοί, ανάμεσα στους κουκουλοφόρους.(Έχουν σχετικό αφιέρωμα και “Τα Νέα”)

Υ.Γ.3 : Έχω ένα φιλαράκι στα 30 με πτυχίο και μεταπτυχιακό που δουλεύει σε ένα μαγαζί, 56 ώρες τη βδομάδα (όσο είναι ανοιχτά) και παίρνει 700 ευρώ, χωρίς να έχει δηλωθεί στο ΙΚΑ και άρα να παίρνει ένσημα ή να έχει ασφάλιση. Ερώτηση! Αν βγει και τα σπάσει όλα, δικαιολογείται; Και βέβαια ούτε καν αναφέρομαι σε πτυχιούχους μακροχρόνια ανέργους.
Υ.Γ.4 : Η αλήθεια είναι ότι μας έχουν δημιουργήσει άπειρους φόβους και γι’ αυτό εγώ μίλησα χωρίς οποιαδήποτε κάλυψη. Δε θα φοβηθώ να μιλήσω για κάτι που θα έπρεπε ολοφάνερα να είναι το κράτος υπόλογο απέναντι μου και αντί να με προστατεύσει με χτυπάει μια φορά, διαμέσου του πιτσιρικά, που η μητέρα του τον πήρε νεκρό πίσω και μια άλλη, άμεσα, τουλάχιστον χωρίς ανεπανόρθωτες βλάβες.

Υ.Γ. 5 : Το μότο που χρησιμοποιείται από μεγάλες εφημερίδες παγκοσμίως είναι “ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΛΛΗΝΕΣ”, όπως παλιότερα λέγαμε λέγαμε εμείς δείχνοντας τη συμπαράσταση μας σε άλλους λαούς (Βιετνάμ, Σερβία, Ιράκ, αλλά και μετανάστες). Πάντως και το Μάη του 68 στο Παρίσι για αναρχία τους κατηγορούσαν και καταστροφές, και αλλιώς εν τέλει καταγράφηκε από τους ιστορικούς με το πέρασμα των ετών.

Υ.Γ. 6 : Ίσως το σταύρωμα των χεριών και το “Μακάρι να μη συμβεί στο παιδί μου ή σε κάποιο δικό μου, αυτό που έγινε στα Εξάρχεια” να μη φτάνει.

Υ.Γ. 7: Ότι μπορεί να γράψει ένας πιτσιρικάς με σπρέι δεν μπορεί να το εκφράσει ένας ενήλικος.

Υ.Γ. 8 : Στις φωτογραφίες μας είναι κάποια ενδεικτικά. Το βασικότερο χτύπημα στον κρόταφο, δε φαίνεται, γιατί καλύπτεται από το τριχωτό, ενώ το άλλο είναι ευκρινέστατο. (Άμα είχα τριχόπτωση και στο πλάι θα διακρινόταν και εκεί το μεγάλο καρούμπαλο).

Υ.Γ. 9 (Τελευταίο): Το δικό μου περιστατικό δεν ήταν βέβαια το μοναδικό, έχω ακούσει για πολλά τις τελευταίες μέρες.»